Wprowadzenie do książki

Jak dawniej leczono

   To nie jest rozprawa historyczna, niemniej jednak podane w książce informacje są prawdziwe i na ogół potwierdzone. Skupimy się w niej na powszechnie akceptowanych ideach i praktykach „prawdziwych" lekarzy, nie znachorów i szarlatanów. Wszyscy „specjaliści", o których będzie mowa, w swoich czasach należeli do czołowych autorytetów w dziedzinie medycyny. I tak na przykład Jan z Gaddesden, doktor nauk medycznych z Oksfordu, naprawdę zawieszał łebki kukułek na szyjach epileptyków. Nieco później doktor Benjamin Rush, sygnatariusz Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych i skarbnik amerykańskiej mennicy, kręcił swymi chorymi psychicznie pacjentami jak bączkami. Z kolei doktor Walter Freeman z Yale, ówczesny światowy autorytet w dziedzinie chirurgii, wbijał drewnianymi młotkami szpikulce do lodu w oczy cierpiących.
   W rozdziale pierwszym dokonamy pobieżnego przeglądu medycyny antycznej, która była czasem prób, błędów i wielkiej pomysłowości. Rozdziały drugi i trzeci poświęciliśmy medycynie średniowiecznej i renesansowej - wówczas czołowi lekarze i uczeni miewali najbardziej dziwaczne pomysły i metody leczenia, których skuteczność wypróbowywali na chorych. Rozdział czwarty to rzecz o medycznych szaleństwach nie tak odległej epoki „wielkich odkryć naukowych", czasu, kiedy lekarze zwalczali schorzenia wraz z... pacjentami, z niemal komicznym zapałem i łatwymi do przewidzenia rezultatami.