Wprowadzenie do książki

Chroń swoje nerwy

   Książka Chroń swoje nerwy zawiera odpowiedzi na prawdziwe pytania zadawane przez prawdziwych ludzi zatrudnionych w prawdziwych firmach i pracujących z prawdziwymi palantami. Odpowiedzi nie są ani hipotetyczne, ani teoretyczne — każda dotyczy kwestii związanych ze współpracą ze zdeklarowanymi palantami.
   Pytania były przesyłane listownie lub pocztą elektroniczną bądź zgłaszane telefonicznie przez czytelników mojej cotygodniowej kolumny z poradami On the job, drukowanej w Los Angles Daily News oraz w kilku innych gazetach w całych Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
   Wielu czytelników przekazywało pytania, które w istocie były prośbami o podanie gotowych recept, np. na to, jak poprosić o podwyżkę albo ulepszyć życiorys. Jednak o wiele więcej pytań dotyczyło problemów z palantami, z którymi trzeba pracować. Pytanie za pytaniem dotyczyło palantów zatrudnionych jako menedżerowie, palantów-przełożonych, palantów-współpracowników, palantów — członków zespołu, palantów na parkingu, kolegów-palantów, palantów-podwładnych... Każda z tych kategorii (a także wiele innych) została opisana w niniejszej książce.
    Palanci mogą mieć związek ze wszystkimi aspektami pracy zawodowej, począwszy od pierwszego kontaktu w trakcie procesu rekrutacji, skończywszy na ostatnim dniu pracy, obecni są też na wszystkich etapach pośrednich. Palanci potrafią np. dawać się we znaki, przeprowadzając rozmowy kwalifikacyjne i współpracując z nowo zatrudnionymi. Jednocześnie istnieją kandydaci oraz nowi pracownicy, rży czują się zobowiązani pokazać, że oni też potrafią zachowywać się jak palanci. Każdy przydział, zadanie, praca, zebranie, projekt, termin, cel oraz interakcja stanowi dla palantów szczególną okazję, by poinformować wszystkich, kim są i czym się zajmują.
    Jeśli chodzi o stanowiska kierownicze, palanci mogą dać z siebie wszystko. Potrafią być niewidoczni, wszechobecni, niesprawiedliwi, nieprzejednani, wstrętni, nieuczciwi, nieetyczni — lista ich wad nie ma końca. A co ciekawe, palanci w roli podwładnych mogą zachowywać się równie skandalicznie, jak palanci będący naszymi współpracownikami.
   Jeden zatrudniony na odpowiednim stanowisku palant niezależnie od poziomu w strukturze organizacyjnej może stwarzać niezliczone problemy, w skład których wchodzą indolencja kierownicza, powszechna niesprawiedliwość, rozpaczliwa współpraca w zespole, odporność na zmiany, pokrętnie sformułowane informacje zwrotne, eskalacja konfliktów, bezcelowe zebrania, brak komunikacji, stagnacja pracowników, zagmatwany proces podejmowania decyzji, niesprawiedliwe wynagradzanie, buntowniczość personelu oraz bardzo niekomfortowa atmosfera pracy. A ponieważ liczba palantów zwiększa się, problemów również jest coraz więcej.
   Chociaż nie ma automatycznych ani gotowych rozwiązań problemów stwarzanych przez palantów, istnieje kilka strategii, które mogą okazać się pomocne pod warunkiem, że każdy problem zostanie przeanalizowany z osobna i rozwiązany na podstawie indywidualnego planu działań. Dysponując solidną strategią, można powstrzymać wiele działań podejmowanych przez palantów, a nawet im zapobiec (lub przynajmniej uniknąć ich skutków).
   Jeśli praca jest trudna, np. gdy wykonanie mozolnego zadania wymaga wielu długich godzin, to dodatkowo obecność nawet jednego palanta może ją zamienić w prawdziwe tortury. Jeszcze smutniejszy jest fakt, że wiele organizacji, a nawet działów ucieszyłoby się, gdyby miało do czynienia zaledwie z jednym palantem.
   Każdego dnia pracownicy na wszystkich poziomach dosłownie wszystkich organizacji zastanawiają się, jak mają sobie radzić z palantami. Na tę niekończącą się serię pytań można znaleźć odpowiedzi — wiele z nich właśnie w książce Chroń swoje nerwy.