Wprowadzenie do książki

Homeopatyczne leczenie chorób przeziębieniowych

  Książka, którą Państwo mają w dłoni, jest drugą, poprawioną i rozbudowaną wersją pierwotnego wydania. Od pierwszego wydania upłynęło osiem lat, w tym czasie wiele się zmieniło w kraju — chociażby Służba Zdrowia zaczęła bardzo skrupulatnie liczyć pieniądze.   Niestety, oficjalny stosunek do homeopatii niewiele się zmienił. Po części dlatego, że nie zmienił się zasadniczo rynek usług medycznych. Nadal nie ma wolnej konkurencji ubezpieczycieli. W takiej sytuacji łatwiej o przerzucenie obciążenia na barki obywateli, aniżeli o solidną, długofalową analizę kosztów poszczególnych metod leczenia.
   Budujące przykłady można jednak znaleźć, tyle że w Stanach Zjednoczonych, gdzie kilka Towarzystw Ubezpieczeniowych zaakceptowało homeopatię, jako metodę i objęło ją standardowymi świadczeniami ubezpieczeniowymi (zwrot kosztów, zwolnienia, hospitalizacje, etc.). Było to wynikiem analiz ekonomicznych. Pewne szacowania wskazują, że jest to dla Ubezpieczyciela opłacalne ze względu na mniejszą liczbę nawrotów choroby oraz środki, które nawet przy długim stosowaniu nie powodują pojawienia się kolejnych schorzeń objętych ubezpieczeniem.
  W wielu innych krajach homeopatia od dawna uznawana jest przez ubezpieczycieli ale amerykański przykład jest bardzo frapujący z historycznych powodów. Mimo, że homeopaci stworzyli pierwsze Towarzystwo Medyczne na terenach Ameryki Północnej to później byli mocno zwalczani przez Towarzystwa Lekarskie. Na ogół te działania nie przynosiły homeopatii szkody, wręcz przeciwnie, w zestawieniu a umiejętnościami i skutecznością prezentowaną przez konkurencję homeopaci zyskiwali na popularności. Wtedy ówczesne    Towarzystwa Lekarskie zaczęły same „szkolić" homeopatów — na kilkudniowych kursach. W krótkim czasie homeopatia w Stanach Zjednoczonych przestała być poważnie traktowana.
   Nie każdy, kto używa środków homeopatycznych jest homeopatą. W niektórych środowiskach homeopatia stała się modna — więc ten czy ów lekarz przepisze pacjentowi jakiś „środek homeopatyczny". Zwykle jest to dobór na zasadzie „nie wiadomo czy pomoże, ale na pewno nie zaszkodzi" . Ma to niewiele wspólnego z homeopatia. Co gorsza, w przewlekłych stanach nie pomoże, a utrudni zadanie prawdziwemu homeopacie maskując niektóre objawy.
   Niestety, tych ostatnich ciągle jest za mało. Doświadczenie zdobywa się tu latami i niekoniecznie jest to pasmo sukcesów. Z racji szczegółowego wywiadu i czasochłonnego doboru środka nie jest to też metoda gwarantująca łatwe zarobki.
   Ale wróćmy do samej książki. Wiele jej fragmentów zostało zmienionych w szczegółach. Dodałem kilka nowych elementów, w tym mini repertorium kaszlu — zestawienie sytuacji, kiedy kaszel nasila się lub ustępuje.3 Pojawiły się też nowe przykłady doboru środków i nowe scenariusze chorobowe. Rzadziej występują powszechnie stosowane w homeopatii skróty — dla wielu czytelników było to istotne utrudnienie. Na koniec rozrosła się bibliografia.