Wprowadzenie do książki

Egzorcysta i prorok Boga

   Mam zwyczaj czerpać pełnymi garściami z nauk i umiejętności innych osób, aby móc później lepiej pomagać moim braciom i siostrom oraz aby zrozumieć, jak robić to skuteczniej: to moja zasada, którą stosuję we wszystkim. Czasami ludzie stroją sobie ze mnie żarty, widząc, że wszystko zapisuję, ale ja nie widzę w tym nic złego. Przeciwnie.
   Materiał zawarty w tej książce, pieczołowicie przechowywany przeze mnie przez lata, to owoc nauk ojca Matteo La Grui wygłaszanych podczas seminariów i publicznych spotkań, które sama zarejestrowałam i przepisałam. Posługa uzdrawiania, często przeplatająca się z posługą uwalniania (jak wyjaśnia sam kapłan i o czym przeczytamy w dalszej części tego opracowania), jaką pełnił ojciec Matteo, była wyrazem Bożej mocy. Była nią również jego działalność eg-zorcystyczna. O skuteczności jego wstawiennictwa w duszpasterstwie chorych miałam okazję przekonać się osobiście. On pewnie nawet o tym nie pamiętał, wstawiał się przecież u Jezusa o uzdrowienie tylu ludzi! Kto może wiedzieć, gdzie podział się mój list z podziękowaniem, który napisałam do niego wiele lat temu. Niestety, nie zachowałam jego kopii.
   Dwukrotnie poprosiłam go o modlitwy, w intencji dwóch różnych osób: pierwszą z nich była sąsiadka mojej matki, mieszkająca w prowincji Bolonii. Była umierająca: miała raka, jej twarz była napuchnięta od kortyzonu, całkowicie poddała się chorobie. Widać było, że nie po-zostaało jej już wiele czasu. Powiedziała mi wtedy pewne zdanie, które bardzo mnie poruszyło. Postanowiłam wstawić się za nią.
   Napisałam do ojca La Grui; wyjaśniłam problem i zaznajomiłam go z imieniem kobiety, jej jednak nie poinformowałam o moim wstawiennictwie, czyli prośbie o modlitwy za nią. Po kilku tygodniach modlitw ojca Matteo i jego grupy o uzdrowienie opuchlizna u kobiety zaczęła ustępować. Odzyskała zdrowie. Minęło już mniej więcej 10 lat; kobieta ma się dobrze.
   Muszę tu wspomnieć, że czułam się winna, ponieważ nie powiedziałam jej, że prosiłam o modlitwy za nią; nie była osobą wierzącą i wyzdrowiała, nie zdając sobie sprawy z tego, że ktoś wstawiał się za nią u Boga. Uzdrowieniu ciała nie towarzyszyło więc uzdrowienie ducha: kobieta nie nawróciła się, uzdrowienie nie było kompletne. Czułam się źle z tego powodu, wiedziałam, że „nabroiłam”. Postanowiłam więc odmawiać nowennę do Najdroższej Krwi Jezusa w intencji zbawienia kobiety. Wszyscy zostaliśmy zbawieni przez Krew Chrystusa: nowenna ta ma więc cudowną moc. Po kilku miesiącach zobaczyłam tę kobietę w kościele. Mogłam już spać spokojnie.
   Drugi raz skontaktowałam się z ojcem Matteo w sprawie mojego przyjaciela, który umierał na nowotwór złośliwy. Zostały z niego skóra i kości, nawet jedzenie sprawiało mu trudność, wymagało od niego wysiłku ponad miarę. Zadzwoniłam do ojca La Grui 14 sierpnia, w przeddzień święta Wniebowzięcia. Powiedział mi, że sam będzie się modlił za mojego przyjaciela, ponieważ jego grupa była zamknięta. „Przekaż swojemu przyjacielowi, że wszystko będzie dobrze” - powiedział. Tak też zrobiłam. Spotkałam tego znajomego prawie rok później: przybrał na wadze i powiedział, że z ostatnich badań wynika, iż nowotwór całkowicie zniknął.
   Ojciec La Grua uzdrawiał z wielu chorób: często wzywano go do umierających, którzy po jego modlitwach całkowicie wracali do zdrowia. Pewien człowiek, Francesco, przekazał mi bezpośrednie świadectwo swojego uzdrowienia, które szczegółowo opisał. Przypadki wstawiennictwa ojca Matteo i jego doświadczenia w posłudze uzdrowienia zostały opisane w wielu książkach, ja jednak czułam potrzebę, by dokonać czegoś innego. Chciałam spisać jego nauki na temat wiary oraz - w miarę moich możliwości - uchwycić ten szczególny dar jego posługi wstawiennictwa. Mam nadzieję, że skutecznie udało mi się wypełnić ten zamiar.
   Głównym jednak celem - moim, a z pewnością również ojca La Grui - jest oddanie czci Bogu.

s. Angela Musolesi