Wprowadzenie do książki

Moje dziecko doprowadza mnie do szału

  W pierwszym rozdziale zajmiemy się pojęciem stresu oraz potrzebą tworzenia więzi przy jednoczesnym określeniu granic wolności w sytuacjach konfliktowych. Pokażemy, jak okazywać miłość naszym pociechom oraz budować ich poczucie własnej wartości i bezpieczeństwa. Rozdział drugi nauczy nas słuchać emocji naszych dzieci i akceptować je.
   Doskonale zdajemy sobie sprawę, że dziecko nie jest dorosłym w wersji mini, a jednak bardzo często mamy do niego pretensje o brak dojrzałości! Jego mózg przecież wciąż się rozwija, dlatego sposób postrzegania i pojmowania rzeczywistości przez dziecko jest zupełnie inny niż u dorosłego. Zapominanie o tym jest źródłem wielu konfliktów, niepotrzebnych kar i zdenerwowania rodziców. Córka kłamie... Czy będziemy ją traktować tak samo w wieku sześciu i jedenastu lat? Każdy z nas jest wyjątkowy, ale wszyscy należymy do tego samego gatunku, dlatego mózg dziesięciolatka przypomina mózg jego rówieśnika, a nie dorosłego.
   Rozdział trzeci dotyczy dzieci poniżej siódmego roku życia. Rozdział czwarty natomiast koncentruje się na wieku rozumu. Ośmiolatki wkraczają w wiek zasad, dlatego w poświęconym im rozdziale piątym zagłębimy się w trudny temat zakazów i kar. Tematyka wyznaczania granic dzieli ekspertów, a wielu rodzicom przysparza bólu głowy. Stawiać granice czy nie? I w jaki sposób to robić? Znajdziecie tu porady, jak sprawić, aby wyznaczanie granic nie było zwyczajnym zakazywaniem, lecz koncentrowało się na kanalizowaniu emocji i budowaniu poczucia bezpieczeństwa. Dowiecie się też, jak sprawić, aby dziecko przestrzegało ustalonych reguł. Rozdziały szósty i siódmy są poświęcone kolejno dziewięcio- i dziesięciolatkom. W rozdziale ósmym zajmiemy się przeżyciami jedenastolatków.
   Pisanie poradnika zakłada odwoływanie się do uogólnień, które zawsze mijają się z rzeczywistością, gdyż nie uwzględniają indywidualnych uwarunkowań jednostki. Mimo to uznałam je za użyteczne dla rodziców, pomocne w zrozumieniu własnych dzieci, aby nie oczekiwali zachowań nieadekwatnych do ich wieku. Dla uproszczenia lektury unikam słów „czasem” lub „zdarza się”, licząc, że sami to zrobicie. Zaniechałam również licznych powtórzeń, choć pewne zachowania naszych pociech mogą się ponawiać w różnym wieku. Dlatego zachęcam do przeczytania poradnika w całości. Interesujący nas problem możemy znaleźć w przytoczonych przykładach, nawet jeśli nasze dziecko jest „starsze” lub „młodsze” niż opisani w nich chłopiec lub dziewczynka. Podobnie jak jedni są rannymi ptaszkami, a drudzy nocnymi markami, niektórzy mają wrażliwsze powonienie, a inni słuch - tak nasze dzieci mają własny rytm, wrażliwość i tempo rozwoju. Jeśli nasz ośmioletni syn nie rozpacza z powodu braku komórki, a jedenastoletnia córka nie chce zaprosić koleżanek na pidżama party, nie znaczy to, że coś jest z nimi nie tak. Choć podobne zachowania uznaje się za normalne, to wcale nie muszą się one pojawić - jest to tylko prawdopodobne. Podobnie w dniu urodzin dziecka nie oczekujmy spektakularnej zmiany, a nawet ciągłości w nabywaniu nowych umiejętności, gdyż rozwój jego mózgu przypomina trajektorię kolejki górskiej. Oznacza to, że chociaż dziecko, mając siedem lat, posiada jakąś umiejętność, cztery lata później będzie musiało ją znów zdobywać lub kształcić, bo nastręcza problemów. Umysł dziecka podlega nieustannym przeobrażeniom. Po każdym istotnym kroku naprzód pojawiają się obawy, wahania, a nawet odwrót Jedynym stałym punktem na drodze do osiągnięcia samodzielności jest potrzeba odczuwania naszej bezwarunkowej miłości, która jest paliwem koniecznym do ich rozwoju. Ale nie zawsze jest nam łatwo okazać taką miłość. W dziewiątym rozdziale znajdzie się więc parę słów o rodzicach. Czy my sami radzimy sobie z przejawami frustracji? Co nas wyprowadza z równowagi?