Wprowadzenie do książki

Odchodzimy spełnieni O miłości i śmierci

   Zamieszczone w tej książce teksty pozostają bardzo blisko ziemi, z niej czerpią siłę. Dojrzewały powoli niczym późny owoc. Częściowo są odpowiedzią na zadawane mi pytania, częściowo zaś narzuciły mi się same i musiałem je tylko zapisać. Dodałem do nich opisy kilku ustawień z ostatnich prowadzonych przeze mnie warsztatów. Ustawienia pozwalają zobaczyć to, o czym mówię w tekstach.

   Tytuł książki Odchodzimy spełnieni pochodzi z mojego wiersza „Krąg”. Stanie się lepiej zrozumiały, gdy przypomnę całą zwrotkę, z której został zaczerpnięty:

Następnie liczy się to,
że wszystko, co zdziałamy w czasie,
razem z nim nam się wymyka,
jak gdyby należało do innego czasu
i jak gdybyśmy tam, gdzie zdaje się nam, że działamy,
narzędziem byli jeno,
używanym do czegoś większego niż my sami,
a potem znów odłożonym.
Odchodzimy spełnieni.

  Dopiero gdy dojrzały owoc spadnie na ziemię, pozwala mu ona odejść i służyć przyszłości. Smakując owoc, zapominamy często, że jest on tylko otoczką wokół tego, co będzie działać później. W ten sposób skupia się w nim to, co było, i to, co nadejdzie.

  Wam, drodzy Czytelnicy, życzę, żeby te teksty was wzbogaciły i żeby dobrze służyły wam i waszym bliskim.

WASZ
BERT HELLINGER

WIELKOŚĆ

   Wielki jest tylko ten, kto czuje się równy innym, ponieważ to, co mamy największego, jest wspólne wszystkim ludziom. Kto czuje i uznaje w sobie to coś wielkiego, uważa się za wielkiego i jednocześnie powiązanego ze wszystkimi. Uznając to w sobie, uznaje to jednocześnie we wszystkich innych. Uważa się za równego im i czuje się z nimi równy. Bez problemu może się przyznać do tej wielkości, ponieważ nie wywyższa go ona, lecz czyni równym. Tym samym potwierdza on wielkość innych, a oni potwierdzają jego wielkość. Kocha on innych w ich wielkości, a inni kochają jego w jego wielkości. Ta wielkość łączy wszystkich ludzi w miłości i pokorze.
   Kto wynosi się ponad innych, traci z nimi więź. Wycofuje się i oni się wycofują. Dlatego wywyższanie się prowadzi do samotności, a także do nieufności. Ten, kto się wywyższa, musi się obawiać, że inni go odrzucą, że skrycie czekają, aż spadnie z uzurpowanej wysokości i znów będzie im równy. Ba, on sam czeka skrycie na swój upadek, ponieważ jego dusza nie wytrzymuje długo tego wywyższania. Popełnia w końcu błędy, które dla stojących z boku są niezrozumiałe, ale pozostają w zgodzie z jego duszą. Nie wytrzymujemy długo swojej własnej wielkości wynoszącej się ponad innych. Również inni ludzie długo jej nie wytrzymują.
   Rainer Maria Rilke opisuje wnikliwie działanie tego upadku na koniec dziesiątej „Elegii duińskiej”:

A nas, co o szczęściu myślimy,
że się wznosi, przejęłoby
omal niepokojące wzruszenie,
skoro to, co szczęśliwe, pada.

(tłum. Adam Pomorski)

   Jednak również ten, kto się stawia poniżej innych ludzi, traci z nimi kontakt. W pokorze tego rodzaju czują oni roszczenie i odmowę czynienia tego, co stosowne dla ludzkiej wielkości.
   Prawdziwa wielkość jest wymagająca, ale w dobroczynny sposób. Uznaje innych i oczekuje od nich uznania. To oczekiwanie wychodzi wszystkim na dobre. Łączy tam, gdzie wyniosłość lub odmowa dzielą.
   Do wielkości należy też to, że uznaję w sobie i jednocześnie w każdym człowieku coś wyjątkowego, co zostało i mnie, i jemu podarowane. To coś wyjątkowego jest wspólne wszystkim ludziom i wiąże, a nie dzieli, ponieważ pozostaje w służbie całości. Dlatego nawet gdy wydaje się odmienne, jest w całości równe każdemu innemu wyjątkowemu.