Wprowadzenie do książki

Jesteś cudem

50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym

   Codziennie na swojej drodze mijamy cudotwórców. Najczęściej są przebrani za zwykłych ludzi: nauczycieli, fryzjerów, pielęgniarki, sekretarki, kasjerów, taksówkarzy i tym podobnych.
   Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy trzęsąc się z nerwów, przystanęłam, żeby zapłacić za parkowanie. Na większości parkingów podjeżdżasz do budki, parkingowy bierze od ciebie pieniądze, wydaje ci resztę i odjeżdżasz. Wasze oczy się nie spotykają i żadne z was nie pamięta później tego spotkania.
   Tym razem parkingowy wyprostował się, wysunął głowę z budki i szeroko się do mnie uśmiechnął. Spojrzał mi prosto w oczy, przywitał się, uścisnął mi dłoń i pobłogosławił mnie, zanim odjechałam.
   Powiedział, że uwielbia swoją pracę; że jego powołaniem jest błogosławić wszystkich, którzy w drodze przez swój dzień przejeżdżają przez jego parking. W tym, co ja uważałam za zwykłe pobieranie opłaty, on widział swoją życiową misję. Odjechałam uspokojona, z nową energią.
   Wszyscy miewamy takie momenty. Zdarzają się w towarzystwie ludzi, którzy wiedzą, że każdy człowiek się liczy, że nie trzeba zarabiać dużo pieniędzy, żeby naprawiać świat, bo wystarczy zacząć od tego, co masz, i po prostu wyolbrzymiać dobro.
   Łatwo poczuć się przytłoczonym wszystkimi problemami tego świata. Ileż to razy słyszymy: „Dlaczego ktoś czegoś z tym nie zrobi?”. Czasem te słowa wychodzą z waszych ust. Z moich też. Słyszymy złe wieści i szepczemy: „Teraz może pomóc tylko cud”. A potem czekamy i czekamy, aż ktoś inny stanie się tym cudem.
   Czekamy, aż ktoś inny zareaguje. Ale cudem nie jest to, co robią inni. Cudem jest to, co robi każdy z nas. Cudem jest, kiedy zwykli ludzie dokonują czegoś niezwykłego. Nie musisz rozwiązać problemów całego świata, żeby stać się cudem. Wystarczy, że zrobisz coś we własnym domu, biurze, dzielnicy, społeczności.
   Od dwudziestu sześciu lat mam zaszczyt być felietonistką gazety „Plain Dealer”, wydawanej w Cleveland, a wcześniej pisałam dla dziennika „Beacon Journal”, który ukazuje się w Akron. Życie mnie rozpieszcza. Zwykli ludzie ze wszystkich środowisk otworzyli przede mną serca i opowiedzieli mi, w jaki sposób udało im się uczynić niemożliwe możliwym. Niektórych z nich poznasz w tej książce, bo część esejów ukazała się oryginalnie w tych dwóch pismach.
   Inspiracją do mojej pierwszej książki - Bóg nigdy nie mruga. 50 lekcji na trudniejsze chwile w życiu - były moje zmagania z chorobą nowotworową. Tamte pięćdziesiąt lekcji napisałam z wdzięczności za to, że mój licznik wskazał pięćdziesiątkę. Trzynaście lat temu, łysa po chemioterapii i osłabiona po naświetlaniach, nie byłam pewna, czy uda mi się zestarzeć. Od tamtej pory poznałam wiele osób, które pokonały raka - nauczyły mnie, żeby zająć się tym, co możliwe, niezależnie od rokowań.
   Tamtych pięćdziesiąt lekcji obiegło świat, najpierw w postaci drukowanych felietonów, później e-maili, które ludzie w całej Ameryce i na całym globie przesyłali sobie nawzajem, wreszcie w postaci książki.    Cytują je dyrektorzy generalni korporacji, sędziowie i pracownicy socjalni. Przesłano je w setkach newsletterów i przedrukowano w niezliczonych biuletynach kościelnych i lokalnych gazetach. Ludzie noszą tematy moich lekcji w portfelach, przypinają je pinezkami do ścian w pracy i przyczepiają magnesami do lodówek.
    Kiedyś usłyszałam, że ludzie czytają, bo chcą wiedzieć, że nie są sami. Mam nadzieję, że w tych nowych felietonach zawarte są osobiste prawdy, które przemawiają do nas wszystkich. Mam nadzieję, że niniejsza książka pomoże wam zaakceptować siebie takimi, jakimi jesteście, a po jej przeczytaniu zapragniecie być najlepsi, jak potraficie, żeby uczynić niemożliwe możliwym.
   Nie wszystko możemy zrobić, a tego, co zrobić możemy, nie możemy zrobić idealnie, ale to nic. Wystarczy, że postawimy pierwszy krok, właśnie tu i właśnie teraz. Wystarczy, że postawimy pierwszy krok, a odmienimy świat.