Śpiew ptaka

Fragment książki Śpiew ptaka

Od tłumacza

   Bardzo trudno jest przedstawić książkę Śpiew ptaka ojca de Mello, jak i całą jego twórczość, obiektywnie. Autor na każdej stronie wymaga bowiem zajęcia stanowiska, ustosunkowania się do podawanych treści w sposób czysto osobisty. Można by wręcz powiedzieć, że nie pisze dla podania informacji, ale dla wywołania reakcji. Każde z zamieszczonych w książce Śpiew ptaka krótkich opowiadań, które często są bajkami, zawiera jakiś problem czy choćby tylko aspekt problemu i Czytelnik sam może, a czasem wręcz musi, odnieść go do siebie, skonfrontować się z nim, sprawdzić na sobie samym, czy intuicje Autora są słuszne, czy nie.
   Książka Śpiew ptaka, którą prezentujemy, miała wiele wydań w wielu językach i dalej te wydania się mnożą, co świadczy o aktualności tematów w niej poruszanych. Wydaje się też, że Autor nigdy nie był do końca zadowolony z formy, jaką jej nadał. Stąd zmieniał komentarze, jakimi opatrzył poszczególne opowiadanka, w wielu miejscach je skracał. Jednak, jako że dzieło literackie po napisaniu zaczyna żyć własnym życiem, niezależnym od dalszych losów autora i od zmiany jego punktu widzenia, pozwoliliśmy sobie wziąć za podstawę naszego tłumaczenia pierwsze wydanie z roku 1982, w którym komentarze odautorskie, choć i tak bardzo krótkie, są dłuższe niż w wydaniach późniejszych. Podobnie zresztą zrobili wydawcy tłumaczenia hiszpańskiego i włoskiego. Ustosunkowaliśmy się więc do tekstu subiektywnie i osobiście, tak jak—wydaje się—Autor tego pragnął. Nie skróciliśmy więc niczego, mamy jednak nadzieję, że Czytelnik też nie będzie żałował przeczytania jakiegokolwiek z zamieszczonych w książce zdań.

   Książka Śpiew ptaka została napisana dla ludzi o różnych przekonaniach religijnych i niereligijnych. Nie mogę jednak ukrywać przed moimi Czytelnikami, że jestem kapłanem Kościoła katolickiego. Wszedłem z całą świadomością w tradycje mistyczne niechrześcijańskie lub nawet niereligijne — wpłynęły one na mnie i głęboko mnie wzbogaciły. Mimo to zawsze wracałem do mojego Kościoła, który jest moim duchowym domem; chociaż zdaję sobie sprawę (czasem z zawstydzeniem) z jego ograniczeń i ujawniającej się niekiedy małości, równocześnie jestem świadomy, że to właśnie on mnie uformował, ukształtował i uczynił ze mnie to, czym dzisiaj jestem. Dlatego też właśnie jemu jako mojej Matce i Nauczycielowi pragnę z miłością poświęcić tę książkę.

    Wszystkim podobają się bajki i właśnie bajki—i to dużo — znajdzie Czytelnik w tej książeczce: bajki buddyjskie, chrześcijańskie, bajki zen, bajki chasydzkie, rosyjskie, chińskie, hinduskie, bajki sufi, bajki stare i nowe.
Posiadają one pewną szczególną właściwość: czytane w określony sposób, dają okazję do duchowego wzrostu.

Jak czytać te bajki?

Są na to trzy sposoby:
   1. Przeczytać bajkę jeden raz i przejść do następnej. Ten sposób czytania służy wyłącznie rozrywce.
   2. Przeczytać bajkę dwa razy, pomyśleć nad nią i zastosować do własnego życia. Jest to rodzaj teologii — można ją praktykować z dość dużym powodzeniem w małych grupkach, w których każdy z uczestników dzieli się z innymi refleksjami, jakie bajka w nim wzbudziła. To, co wtedy powstaje, jest kręgiem teologicznym.
   3. Przeczytać bajkę jeszcze raz, po refleksji nad nią. Wyciszyć się i pozwolić, by bajka ukazała nam swoje głębokie wewnętrzne znaczenie. Znaczenie, które jest ponad słowami i refleksjami. Prowadzi to stopniowo do uzyskania rzeczywistości mistycznej.
Taką bajkę można również nosić w sobie przez cały dzień i pozwolić, by wypełniła nas swoją treścią i melodią. Trzeba pozwolić mówić sercu, a nie rozumowi. Jest to jeden ze sposobów, by stać się kimś w rodzaju mistyka. Bowiem mistyka właśnie była celem napisania tych bajek.