Wprowadzenie do książki

Tajemnice zagubionej modlitwy

Zagubiona forma modlilwy

   Żyjemy w świecie doświadczeń stanowiących wyzwanie dla naszej wrażliwości i doprowadzających nas do granic tego, co możemy zaakceptować jako osoby racjonalne i pełne miłości.
W obliczu wojny i ludobójstwa poza naszymi granicami oraz nienawiści, której przyczyną są różnice dzielące nasze własne społeczności, jak mamy poczuć spokój i uzdrowienie? To oczywiste, że musimy znaleźć jakiś sposób, żeby przerwać cykl cierpienia, złości i nienawiści, jeśli chcemy przekroczyć uwarunkowania, w których tkwimy.
    Dawne tradycje pozostawiły po sobie precyzyjne wskazówki, jak osiągnąć ten cel! Ich słowa przypominają nam, że „życie" nie jest niczym więcej i niczym mniej niż tylko lustrzanym odbiciem tego, czym się staliśmy.    Klucz do doświadczania swego życia jako piękna lub jako cierpienia tkwi w ludzkiej zdolności stawania się tymi jakościami w każdej chwili każdego dnia. Coraz więcej dowodów naukowych na nowo potwierdza wiarygodność tej mądrości, a także ważną rolę, jaką każdy z nas odgrywa, przyczyniając się do uzdrowienia lub uciemiężenia naszego świata.
   Pod koniec dwudziestego wieku potwierdzono eksperymentalnie, że otoczeni jesteśmy polem energii łączącym nas wszystkich z wydarzeniami zachodzącymi w naszym świecie. Choć różnie ją nazywamy - od     Kwantowego Hologramu aż po Boski Umysł - badania wykazały, że dzięki tej energii przekonania i modlitwy z naszego wnętrza przenikają do świata, który nas otacza. Zarówno nauka, jak i starożytna tradycja mówią to samo: to, czego chcemy doświadczyć w świecie zewnętrznym, musi najpierw zaistnieć w nas samych. Pomocne wskazówki odnoszące się do zagubionej formy modlitwy znajdujemy w najbardziej odizolowanych i odległych miejscach na ziemi.
   Wiosną 1998 roku miałem zaszczyt brać udział w dwudziestodwudniowej pielgrzymce do klasztorów w środkowym Tybecie, poszukując dowodów starożytnej i zapomnianej formy modlitwy - języka, umożliwiającego kontakt z tym wszystko jednoczącym polem. Żyjący tam mnisi i mniszki podzielili się sposobem modlenia się, który zapomniany został na Zachodzie za sprawą zmian wprowadzonych w Biblii w czwartym wieku przez wczesny Kościół Chrześcijański.3 Przechowywana przez wieki w tekstach i tradycjach mieszkańców dachu świata, ta „zagubiona" forma modlitwy nie wymaga słów ani żadnego zewnętrznego wyrazu. W całości opiera się na uczuciach.
   Przede wszystkim zachęca nas, by poczuć się tak, jakby nasza modlitwa już została spełniona, zamiast odczuwać bezsilność i konieczność proszenia o pomoc z wyższego źródła. W ostatnich latach badania wykazały, że to właśnie uczucia „przemawiają" do pola, które łączy nas ze światem. Modląc się uczuciem, zyskujemy moc pozwalającą nam uczestniczyć w uzdrawianiu swego życia, związków, ciała i świata.

Czynić jak anioły...

   Kluczem do wykorzystania tej formy modlitwy jest rozpoznanie ukrytej mocy piękna, błogosławieństwa, mądrości i cierpienia. Każda z tych jakości jest niezbędna jako część większego cyklu pozwalającego nam odczuwać, uczyć się, uwalniać się i pokonywać największe cierpienia. Słowa bezimiennego skryby spisującego nauki Jezusa niespełna dwa tysiące lat temu, przypominają nam, że moc zmiany świata i pokonywania wszelkich przeszkód, dzielących nas od tej mocy, nosimy w sobie. Powiedział on mianowicie, że „najtrudniejszym ze wszystkich [czynów ludzkich] jest myśleć jak anioły (...) i czynić jak one".
    Modlitwa jest językiem Boga i aniołów. Jest też językiem danym nam dla uzdrowienia cierpień mądrością, pięknem i łaską. Czy dowiadujemy się dzisiaj o mocy modlitwy z Internetu, czy z pergaminowych zwojów pochodzących z pierwszego wieku, przesłanie pozostaje takie samo. Zaakceptowanie swojej zdolności do korzystania z tak uniwersalnego języka może okazać się największym wyzwaniem naszego życia.    Jednocześnie jest to źródło naszej największej siły. Wiedząc ponad wszelką wątpliwość, że już modlimy się językiem uczuć, budzimy tę część nas, która nigdy nie może zostać skradziona, zagubiona ani nam odebrana. Oto tajemnica zagubionej formy modlitwy.

- Gregg Braden
Taos, Nowy Meksyk