Wprowadzenie do książki

Efekt Izajasza

   Fizyka kwantowa wskazuje na istnienie wielu potencjalnych wersji przyszłości przynależnych każdej chwili naszego życia. Każda z tych wersji znajduje się w stanie spoczynku, dopóki nie zostanie obudzona wyborami dokonywanymi w teraźniejszości.

    Liczący sobie dwa tysiące lat zwój napisany przez proroka Izajasza opisuje właśnie takie potencjały językiem, który dopiero zaczynamy pojmować. - Izajasz nie tylko podzielił się swoimi wizjami naszych czasów, ale także opisał, w jaki sposób wybieramy przyszłość, której doświadczamy.

  Za każdym razem, kiedy to robimy, doświadczamy Efektu Izajasza.

   Starożytni autorzy pozostawili nam inspirujące przesłanie nadziei, zapisane słowami ich czasów. Na przykład wizje proroka Izajasza spisano ponad pięćset lat przed czasami chrystusa. Jedyny nietknięty manuskrypt, odkryty wśród Zwojów znad Morza Martwego w 1946 roku, kompletny Zwój Izajasza, jest rozwinięty i umieszczony na pionowej kolumnie w Sanktuarium Księgi w Muzeum Izraela w Jerozolimie. Jako że eksponat ten uznano za niezastąpiony, zadbano o możliwość przeniesienia go do skarbca o stalowych drzwiach, aby zachować ten zwój dla przyszłych pokoleń na wypadek ataku nuklearnego. Wiek, kompletność i pisemna forma Zwoju Izajasza skłaniają do uznania go za przedstawiciela wielu przepowiedni odnoszących się do naszych czasów. Gdyby pominąć konkretne zdarzenia i ogólnie przyjrzeć się starożytnym przepowiedniom, ukazują one wątki należące do tego samego tematu. Każdy wgląd w naszą przyszłość wskazuje na wyraźny wzorzec zawarty w przepowiedniach: po opisach katastrofy następuje wizja życia, radości i potencjału.
   W najstarszym znanym manuskrypcie tego rodzaju Izajasz rozpoczyna swoją wizję potencjalnych przyszłości od uściślenia czasu globalnej destrukcji na nieporównywalną skalę. Opisuje tę złowieszczą chwilę jako czas, kiedy „Okropnie spustoszona będzie ziemia i bezgranicznie rozdrapana. Jego wgląd w przyszły czas wiernie odzwierciedla opisy zawarte w wielu innych przepowiedniach pochodzących z różnych tradycji, w tym plemion indiańskich ameryki Północnej – Hopi i Nawaho – oraz Majów z Meksyku i Gwatemali.
Jednak w wersetach, które następują po opisanym przez Izajasza spustoszeniu, jego wizja gwałtownie zwraca się w stronę motywu pokoju i uzdrowienia: „Trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w pojezierze, spragniony kraj w krynice wód”2. co więcej, Izajasz sugeruje, że „w ów dzień głusi usłyszą słowa księgi, a oczy niewidomych, wolne od mroku i od ciemności, będą widzieć”.
    Przez prawie dwadzieścia pięć wieków uczeni w znacznej mierze interpretowali te wizje jako opisy wydarzeń mających się ziścić dokładnie w takim porządku, w jakim opisane zostały w Zwoju Izajasza: najpierw nieszczęście spustoszenia, a po nim czas pokoju i uzdrowienia. czy to możliwe, że te wizje, pochodzące z innego czasu, mówiły o czymś innym? czy wglądy proroków mogłyby odzwierciedlać zdolności mistrzów biegłych w prześlizgiwaniu się między światami potencjalnych przyszłości i przekazywać ich doświadczenia przyszłym pokoleniom? Jeśli tak, to szczegóły ich podróży mogą zawierać potężne wskazówki dotyczące czasów, które dopiero mają nadejść.
    Podobnie jak dwudziestowieczni fizycy, starożytni prorocy postrzegali czas i bieg naszej historii jako drogę, którą można przemierzać w dwóch kierunkach, zarówno wstecz, jak i naprzód. Mieli świadomość, że ich wizje wskazują jedynie możliwości określonej chwili, a nie zdarzenia, które na pewno zaistnieją, przy czym każda możliwość opierała się na warunkach panujących w chwili wygłaszania przepowiedni. Zmiana warunków zostałaby odzwierciedlona w wyniku wieszczonym przez każdą przepowiednię. Na przykład spełnienia się proroczej wizji wojny można by oczekiwać jedynie w przypadku, gdyby warunki społeczne, polityczne i militarne panujące w chwili formułowania tej przepowiedni miały nieprzerwanie się rozwijać.
    Taki tok rozumowania przypomina nam, że zmieniając swój sposób postępowania w tej chwili, czasem w nieznacznym stopniu, możemy zmienić całą swoją przyszłość. Zasada ta stosuje się do warunków indywidualnych, jak zdrowie i związki, oraz do ogólnego dobra naszego świata. W przypadku wojny, zdolność przepowiedni umożliwiłaby wizjonerowi wejrzeć w przyszłość i ostrzec współczesnych mu ludzi przed konsekwencjami ich działań. Wielu przepowiedniom towarzyszą stanowcze wezwania do zmiany, celem uniknięcia tego, co ujrzeli prorocy.
   Proroczy wgląd w odległe potencjały przywodzi na myśl analogię z równoległymi drogami, ścieżkami możliwości, prowadzącymi zarówno w przyszłość, jak i w przeszłość. Od czasu do czasu drogi te wydają się skręcać i przybliżać się do sąsiednich. Starożytni prorocy uważali, że właśnie wtedy zacierają się granice między światami. Im bardziej się zacierają, tym łatwiejszy staje się wybór nowych dróg prowadzących ku przyszłości, poprzez przeskok z jednej ścieżki na drugą.
    Współcześni naukowcy ostrożnie rozważają takie możliwości, tworząc nazwy dla samych zdarzeń, jak i miejsc, w których te światy się łączą. Poprzez określenia, takie jak fale czasu, wyniki kwantowe czy punkty wyboru, przepowiednie podobne do proroctwa Izajasza nabierają nowego, potężnego znaczenia. Przestają być prognozami wydarzeń oczekiwanych w przyszłości, a stają się wejrzeniem w konsekwencje wyborów dokonywanych w teraźniejszości. Takie opisy przywodzą na myśl wyobrażenie wielkiego kosmicznego symulatora, pozwalającego nam przyjrzeć się długoterminowym skutkom naszych działań.
     W sposób zaskakująco podobny do zasad kwantowych sugerujących, że czas jest zbiorem plastycznych i zróżnicowanych wyników, Izajasz idzie o krok dalej, przypominając nam, że potencjalne wersje naszej przyszłości są w istocie determinowane zbiorowymi wyborami dokonywanymi w teraźniejszości. Dokonując takich samych wyborów, jak większość ludzi, wiele osób przyczynia się do wzmocnienia i przyspieszenia wyniku. Do najwyraźniejszych przykładów tej kwantowej zasady zaliczyć można zbiorowe modlitwy o cuda, nagłe przeskoki z jednej wersji przyszłości do drugiej. Na początku lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku skutki skoncentrowanej modlitwy udokumentowano poprzez kontrolowane eksperymenty na terenach miejskich o wysokiej przestępczości. Dzięki tego rodzaju badaniom ten lokalny skutek modlitwy został dobrze udokumentowany w ogólnodostępnej literaturze. czy te same zasady odnoszą się również do większych terenów, a może nawet do całego globu?

    Nasze indywidualne wybory składają się na zbiorową reakcję na teraźniejszość, a ich konsekwencje mogą być odczuwalne w przeciągu kilku dni lub zaważyć na przyszłości wielu pokoleń. Dziś znamy język, za pomocą którego możemy wnosić to potężne przesłanie nadziei i możliwości w każdą chwilę swojego życia.
chociaż najmroczniejsze wizje Izajasza jeszcze nie objawiły się w pełni, coraz więcej naukowców, filozofów i badaczy uważa, że jesteśmy świadkami zwiastunów licznych wydarzeń, których zaistnienie w naszych czasach przewidział. czy starożytne klucze, takie jak Zwój Izajasza, przetrwały ponad dwa tysiące lat, niosąc przesłanie tak potężne, że nie mogły zostać poznane, dopóki nie zrozumieliśmy natury naszego świata? Uznanie takiej możliwości może stać się dla nas mapą, dzięki której unikniemy przyszłego cierpienia przewidywanego w licznych wizjach.