Wprowadzenie do książki

Zasady potęgi osobistej

   U podstaw wszystkich siedemnastu lekcji leżą te same fundamentalne zasady psychologii, chociaż w każdym rozdziale są wykorzystywane na różne sposoby.
   Lekcja dotycząca inicjatywy i przywództwa następuje po lekcji na temat pewności siebie, gdyż nikt nie może stać się skutecznym liderem i przejąć inicjatywy, jeśli wpierw nie będzie wierzył w swoje możliwości.

Inicjatywa i przywództwo

   Powód, dla którego inicjatywę i przywództwo traktuję w tym rozdziale łącznie, jest oczywisty: umiejętności przywódcze są niezbędnym warunkiem osiągnięcia sukcesu, natomiast inicjatywa jest podstawą przywództwa. Inicjatywa dla sukcesu jest jak piasta dla koła.
Inicjatywą wykazują się ci nieliczni ludzie, którzy potrafią nakłonić innych do zrobienia tego, co niezbędne, bez konieczności mówienia im o tym. Elbert Hubbard tak wypowiada się na temat inicjatywy:

   Świat nagradza hojnie — zarówno pieniędzmi, jak i uznaniem — tych, którzy wykazują się inicjatywą.
   Czym jest inicjatywa? Powiem ci: to wykonywanie właściwych rzeczy bez przypominania i zachęcania.
   Zbliżona sytuacja ma miejsce wtedy, kiedy ktoś robi właściwą rzecz po jednokrotnym napomnieniu. Załóżmy, że ktoś mówi: „Zanieś tę wiadomość Garcii". Posłaniec zyskuje uznanie, ale jego płaca nie zawsze jest odpowiednio wysoka.
   Dalej są ci, którzy robią właściwą rzecz tylko wtedy, gdy jest już to naprawdę konieczne. Tacy ludzie spotykają się z obojętnością zamiast z uznaniem, zarabiają więc też nędzne grosze.
  To ludzie tego pokroju spędzają najwięcej czasu, użalając się nad sobą i swoim losem.
   Ale jeszcze niżej plasują się ludzie, którzy nie robią właściwych rzeczy nawet wtedy, gdy ktoś pokaże im, co należy zrobić, i stoi nad nimi, by ich dopilnować. Tacy ludzie zawsze mają problemy ze znalezieniem pracy i mogą liczyć jedynie na zasłużoną pogardę. A do której grupy ty należysz?

   Od czytelnika oczekuję, iż po przeczytaniu całego kursu przeanalizuje swoją sytuację, aby określić, które elementy niniejszego kursu są mu najbardziej przydatne. Sądzę, iż do tej samoanalizy przygotuje się najlepiej, udzielając odpowiedzi na pytanie zadane przez Elberta Hubbarda:

  Do której grupy ludzi należysz? Jedną ze szczególnych cech przywództwa jest fakt, iż nigdy nie występuje ona u tych ludzi, którzy nie nabrali nawyku przejmowania inicjatywy. Przywództwo jest więc czymś, co wymaga naszej aktywnej postawy — musimy je zaprosić, gdyż samo nigdy do nas nie przyjdzie. Jeśli uważnie przeanalizujesz cechy wszystkich znanych Ci liderów, z pewnością zauważysz, iż nie tylko wykazują się inicjatywą, ale także mają określony cel główny — i to z myślą o jego realizacji wykonują swoją pracę. Dostrzeżesz także, że wszyscy oni posiedli cechę opisywaną w trzeciej lekcji niniejszego kursu: pewność siebie.

Wyobraźnia

   Wyobraźnia to warsztat ludzkiego umysłu, w którym stare pomysły i ustalone fakty można połączyć i wykorzystać na nowo. Według definicji Webster''s Third International Dictionary wyobraźnia to:

1. akt lub proces tworzenia świadomej myśli lub umysłowego obrazu czegoś, co nigdy wcześniej nie zostało w pełni dostrzeżone w rzeczywistości przez osobę wyobrażającą to sobie (poprzez syntezę zapamiętanych elementów wcześniejszych doświadczeń zmysłowych lub idei...); 2. kreatywna zdolność... pomysłowość...

   Wyobraźnia została nazwaną kreatywną siłą duszy, ale to określenie jest nieco abstrakcyjne i wchodzi głębiej w znaczenie, niż jest to niezbędne z punktu widzenia studenta niniejszego kursu, który chce jedynie wykorzystać ją jako sposób osiągnięcia materialnych lub finansowych korzyści w życiu.

  Wyobraźnię można rozwijać

   Jeśli opanowałeś i dokładnie zrozumiałeś wcześniejsze lekcje tego kursu, to wiesz, że materiały, na podstawie których budujesz określony cel główny, zostały złożone i połączone w Twojej wyobraźni. Wiesz także, że pewność siebie, inicjatywa i przywództwo muszą powstać w wyobraźni, zanim będą mogły stać się rzeczywistością, gdyż to właśnie w wyobraźni wprowadzasz zasadę autosugestii w życie i tworzysz wszystkie te niezbędne wartości.
    Ta lekcja na temat wyobraźni może być traktowana jako centralny element całego kursu, jako że wszystkie pozostałe lekcje wiodą do tego zagadnienia i wykorzystują zasadę, na której jest ono oparte, podobnie jak wszystkie kable telefoniczne wiodą do centrali. Nigdy nie będziesz miał określonego celu w życiu, nigdy nie zyskasz pewności siebie i nigdy też nie zdobędziesz inicjatywy i przywództwa, jeżeli wpierw nie wytworzysz ich w swojej wyobraźni.
   Tak jak dąb rozwija się z nasionka, tak jak ptak rozwija się z zarodka uśpionego w jajku, tak i Twoje osiągnięcia materialne powstaną z uporządkowanych planów, które utworzysz w swojej wyobraźni. Myśl przychodzi jako pierwsza; po niej następuje organizowanie tej myśli w idee i plany; a na końcu dopiero realizacja tych planów w rzeczywistości. Początek wszystkiego, jak z pewnością zauważysz, tkwi w Twojej wyobraźni.
   Wyobraźnia ma zarówno naturę interpretacyjną, jak i kreatywną. Dzięki niej jesteś w stanie analizować fakty, koncepcje i idee, ale możesz także tworzyć na tej podstawie nowe ich połączenia i plany.

Entuzjazm

   Entuzjazm to stan umysłu, który motywuje człowieka do podjęcia działania i realizacji zadania, jakie przed nim stoi. Na tym się jednak nie kończy, gdyż entuzjazm jest zaraźliwy i atakuje nie tylko głównego zainteresowanego, lecz również wszystkich innych, z którymi się on styka. Entuzjazm ma się tak samo do istoty ludzkiej, jak para ma się do lokomotywy — to siła napędowa, skłaniająca nas do działania. Największych liderów charakteryzuje umiejętność wzbudzania entuzjazmu w ludziach, którym przewodzą. Trudno wskazać ważniejszą cechę sprzedawcy — entuzjazm należy zapewne uznać także za klucz do skutecznego publicznego przemawiania.

Jak wpłynie na Ciebie entuzjazm?

   Wprowadź entuzjazm do wykonywanej przez siebie pracy, a przestanie Ci się ona wydawać trudna czy monotonna. Uczucie to stanie się źródłem tak potężnej energii, że wystarczy Ci mniej niż połowa dotychczasowej ilości snu, za to w tym samym czasie zaczniesz wykonywać dwu-, a nawet trzykrotnie więcej pracy — i to bez zmęczenia.
   Przez wiele lat większość moich tekstów pisałem w nocy. Pewnej nocy, gdy entuzjastycznie stukałem w klawisze maszyny do pisania, wyjrzałem przez okno mojego gabinetu mieszczącego się niemal naprzeciwko wieży nowojorskiego ratusza. Moim oczom ukazało się dość nietypowe odbicie księżyca, w odcieniu srebrno-szarym, jakiego nigdy wcześniej nie widziałem. Przyjrzałem się mu uważniej i stwierdziłem, że tak naprawdę jest to odbicie wschodzącego słońca, a nie księżyca. Świtało! Pracowałem całą noc i byłem tym tak zajęty, że miałem wrażenie, jak gdyby minęła zaledwie godzina. Pracowałem nad tym tekstem jeszcze przez cały dzień i całą kolejną noc, robiąc przerwy jedynie na lekkie posiłki.
   Dwie noce i jeden dzień bez snu, z niewielką ilością jedzenia i bez najmniejszych oznak zmęczenia — bez entuzjazmu, dodającego mi energii w trakcie wykonywanej pracy, nie sposób byłoby czegoś takiego dokonać. Entuzjazm to coś więcej niż teoretyczny koncept — to życiowa siła, którą możesz okiełznać i wykorzystać. Bez niego przypominałbyś wyczerpaną baterię elektryczną.
   Entuzjazm to siła życiowa, która ładuje Twoje ciało i kształtuje dynamiczną osobowość. Niektórzy się z nim rodzą, inni muszą o niego zabiegać. Procedura wzbudzania w sobie entuzjazmu jest prosta. Należy rozpocząć od wykonywania pracy, którą się lubi. Jeżeli nie możesz na razie podjąć swojej ulubionej pracy, możesz bardzo wydajnie zajmować się czymś innym — wystarczy, że wyznaczysz sobie określony cel główny, zakładający podjęcie wymarzonej pracy w przyszłości.
   Brak pieniędzy oraz inne okoliczności mogą zmusić Cię do podjęcia pracy, która Ci się nie podoba, nikt nie ma natomiast wpływu na to, jaki obierzesz określony cel główny. Nikt nie może powstrzymać Cię również od planowania sposobów osiągnięcia tego celu, podobnie jak nikt nie może stanąć na drodze temu, byś wprowadził do swoich planów nieco entuzjazmu.
Szczęście, ostateczny cel wszystkich ludzkich działań, to stan umysłu, który możesz podtrzymywać jedynie poprzez nieustanną nadzieję związaną z przyszłymi sukcesami. Człowiek szczęśliwy marzy o wielkich osiągnięciach, które pozostają cały czas przed nim.

Samokontrola

   Człowiek „zrównoważony" to człowiek, w przypadku którego zachodzi równowaga między entuzjazmem i samokontrolą. Niedawno przeprowadziłem ankietę wśród 160 tysięcy dorosłych osadzonych w amerykańskich zakładach penitencjarnych. W ten sposób ustaliłem pewien smutny fakt: aż 92 procent tych nieszczęsnych mężczyzn i kobiet trafiło do więzienia, ponieważ zabrakło im samokontroli, niezbędnej do pozytywnego ukierunkowania własnej energii.
   Przeczytaj powyższy akapit jeszcze raz — jego treść kryje w sobie porażającą prawdę.
  Nie można zaprzeczyć stwierdzeniu, że większość naszych osobistych smutków wynika z braku samokontroli. W świętych tekstach religijnych często pojawiają się wezwania do pielęgnowania w sobie tej cechy. Znajdujemy w nich nawet apel o to, aby darzyć swoich wrogów miłością i wybaczać tym, którzy nas krzywdzą.
  Obserwuj życie ludzi, których świat nazywa wielkimi. Zwróć uwagę, że wszyscy oni posiadają zdolność samokontroli.
   Przyjrzyjmy się na przykład nieśmiertelnej postaci Abrahama Lincolna. W najtrudniejszych chwilach swojego życia wykazywał się cierpliwością, spokojem i samokontrolą. To właśnie między innymi dzięki tym cechom stał się wielkim człowiekiem. Wśród członków swojej administracji spotkał się z brakiem lojalności, uznał jednak, że ta nielojalność dotyczy wyłącznie jego osoby. Ludzie ci mieli również inne cechy, które czyniły ich przydatnymi dla kraju, w związku z czym Lincoln wykazał się samokontrolą i zignorował przykre dla siebie fakty.
   Ilu znasz ludzi, których cechuje tak silna samokontrola?
   Billy Sunday, posługując się raczej mocnym niż subtelnym językiem, powiedział kiedyś ze swojej mównicy: „W człowieku, który wytyka innym ich wady, jest coś piekielnie fałszywego". Jestem ciekaw, czy w chwili, w której Billy wypowiadał te słowa, diabeł nie wykrzyknął: „Amen, bracie!".
  Samokontrola stanowi istotny element kursu dotyczącego praw sukcesu, ponieważ ludzie, którym jej brakuje, nie mają siły niezbędnej do dążenia do osiągnięcia określonego celu głównego.
  Jeżeli zabraknie Ci samokontroli, najprawdopodobniej skrzywdzisz nie tylko siebie, lecz również innych.