Wprowadzenie do książki

Przełamując umysł

   Przystępując do pisania książki Przełamując umysł, szukałem odpowiedzi na jedno pytanie. Chciałem zrozumieć, dlaczego niektóre substancje, czczone w społecznościach plemiennych, są zakazywane i wyśmiewane we współczesnych zachodnich kulturach. Na Zachodzie nazywa się je „psychodelikami”. Jest to kategoria narkotyków radykalnie zmieniających percepcję i świadomość. W odróżnieniu od heroiny i kokainy, większość psychodelików nie powoduje szkód psychicznych ani nie wytwarza nałogu. Mimo to w powszechnym mniemaniu są to substancje straszne i niebezpieczne, a za ich posiadanie grozi kara wieloletniego więzienia. I choć jeszcze niedawno temu mówiło się o nich jako o środkach „poszerzających świadomość”, czyli, przynajmniej teoretycznie, przynoszących jakiś pożytek, to jednak obecnie zabrania się ich ludziom o zdrowych zmysłach.

   Książka Przełamując umysł podąża dwoma tropami. Z jednej strony śledzę w niej dzieje substancji psychodelicznych we współczesnym świecie Zachodu. Przyglądam się stykowi tych archaicznych medykamentów ze współczesnymi myślicielami, który doprowadził do fenomenu „lat sześćdziesiątych” – nieudanej próby przeprowadzenia inicjacji szamańskiej na skalę masową. Zastanawiam się również nad tym, jakie były tego dalsze konsekwencje. Sporo inspiracji czerpię z dzieł Waltera Benjamina, niemieckiego Żyda, który eksperymentował z haszyszem i meskaliną w latach dwudziestych XX wieku.

   W książce Przełamując umysł  dokonuję swego rodzaju psychodelicznej historii przypadku. Opisuję moje własne wzloty i upadki po drugiej stronie neurochemicznego lustra. Przełamując umysł opowiada historię rozpadu mej osobowości i prób poskładania jej na nowo. Prezentuje całkowicie subiektywny, fragmentaryczny, chwilami wstrząsający, często wyobcowany, a jednak ciekawy i zabawny proces odkrywania i przekształcania swego wnętrza.

    Niektórzy mogą uznać tę książkę za prowokację. Nie taki był mój zamysł. Tęsknota za sensem i duchową prawdą w świecie, który wydaje się być pozbawiony tych przymiotów, zawiodła mnie do Gabonu i Ekwadoru, a także w najdalsze zakamarki mojej psychiki. Badania nad szamanizmem psychodelicznym obejmują szeroki zakres tematyczny, począwszy od botaniki aż po chemię, od historii kultury aż po mistycyzm. Nie czuję się specjalistą w żadnej z tych dziedzin. Mogę jedynie zaproponować moje własne odkrycia, fragmentaryczne, bardzo osobiste, pełne pasji i wysoce subiektywne.
    W obecnej sytuacji trudno podejrzewać, by psychodeliki mogły kiedykolwiek uzyskać oficjalną sankcję. Nie widać też końca demonicznej „wojny przeciwko narkotykom”. Ale kto wie? Niczego nie sposób przewidzieć. Było nie było, to dzięki psychodelikom dowiadujemy się, że rzeczywistość jest znacznie bardziej płynna, pojemna i chimeryczna niż się to nam wydaje.