Wprowadzenie do książki

Efekt synchroniczności

   Wydarzenia synchronistyczne dzieją się wówczas, gdy twój zewnętrzny i wewnętrzny świat wydają się być swoim lustrzanym odbiciem. Kiedy po raz pierwszy zacząłem dostrzegać wokół siebie wydarzenia synchronistyczne(WS), zastanawiałem się, czy są one prawdziwe. Nie miałem żadnego punktu odniesienia wobec nagłego znalezienia się wśród codziennych wydarzeń synchronistycznych koncentrujących się wokół moich myśli i doświadczeń. Jako dziecko słyszałem o kilku wydarzeniach synchronistycznych, choćby tych związanych z zabójstwami Lincolna i Kennedyego. Pierwszego z nich zastrzelono w teatrze, a zabójcę schwytano w magazynie. W drugim przypadku zabójca oddał strzały z magazynu, a schwytano go w teatrze. Lincoln miał sekretarkę o nazwisku Kennedy, Kennedy zaś sekretarkę o nazwisku Lincoln. Co jakiś czas pojawiały się też miejskie legendy o koincydencjach. Słyszałem o wielu teoriach spiskowych, tajemnych organizacjach, takich jak masoni czy iluminaci, czy o tajnych agencjach rządowych. Niektóre z tych opowieści to wyraźne science fiction, inne kojarzą się z paranoją. Te konkretne WS dotyczyły jednak ogółu społeczeństwa. Nigdy nie wspominano o tym, że zjawiska takie mogą pojawiać się wokół ludzi znanych nam osobiście, a co dopiero nas samych. Gdy byliśmy dziećmi, nigdy nie powiedziano nam, że nasze myśli potrafią wywoływać zdarzenia w święcie realnym. A może jednak powiedziano?
    Kiedy zbijesz lustro, czeka cię siedem lat nieszczęść. Gdy staniesz na szczelinie, pech cię nie ominie. Nie otwieraj parasola w domu. Przechodzenie pod drabiną to gwarantowany pech. Gdy zobaczysz pierwszą gwiazdkę na niebie, pomyśl życzenie. Sypnij solą przez ramię, by uniknąć niepowodzenia. Wszyscy znamy szereg przesądów przekazywanych z pokolenia na pokolenie w postaci bajek czy przekazów ustnych. Każda kultura ma swoje nakazy i zakazy, przynoszące pecha lub strzegące przed nim. Czyż nie są to przekazy głoszące, że nasze myśli i czyny wpływają na wydarzenia zachodzące w naszym otoczeniu? Kiedy miałem mniej więcej pięć lat, moi rodzice uparcie starali się przekonać mnie, że magia nie istnieje. System szkolnictwa skupiał się wtedy na wiedzy wynikającej z nauki. Mówiono mi, że moje przekonania to tylko przesądy oparte na ignorancji i strachu i że w naszym świecie wszystko ma swoje przyczyny i skutki. Magia i przesądy to głupstwa, którymi zajmują się ignoranci. W niedzielę natomiast szliśmy do kościoła. Obserwowałem, jak księża odprawiają rytuały, które jakimś cudem wpływały na nadprzyrodzone moce i skłaniały je do wstawiania się za wiernymi. Słyszałem niestworzone historie o tym, jak modlitwy zmieniały bieg wydarzeń w ludzkim życiu. To był trudny okres na bycie dzieckiem. Mówiono też, że cuda się zdarzają, przynajmniej te niewielkie. Chodziło tylko o to, byśmy nie próbowali wywoływać ich sami. Dziś także wielu z nas dręczy przeświadczenie, że istnieje jakiś duchowy, być może magiczny sposób, dzięki któremu będziemy mogli zmienić los tak, by nam sprzyjał. Otóż losem faktycznie można kierować i każdy z nas posiada ku temu wrodzone predyspozycje. Umiejętność tworzenia wydarzeń synchronistycznych jest wpisana w naszą naturę i nie ma w tym nic niezwykłego. Nie wymaga się od nas hołdowania żadnej religii, podążania za żadnymi nauczycielami ani przechodzenia jakichkolwiek treningów. To wszystko dzieje się w tej chwili. Niniejsza książka to po prostu instrukcja obsługi, a zarazem, mam nadzieję, ciekawa opowieść.
    WS podważają nasze dotychczasowe rozumienie zależności przyczynowo-skutkowych. W przypadku poruszającego się domu zaistniało połączenie między obserwatorem a zdarzeniem, ale odnalezienie przyczyny wydaje się niemożliwe. Dom poruszył się, ale nie było żadnej fizycznej siły działającej ze strony obserwatora. Reklamy w radiu, wspomnienia oraz ścieżki myślowe i fizyczne zsynchronizowały się, ale nie stała za tym żadna jasno określona siła. Zaznacza się tu jednak widoczny schemat. Ludzie od zawsze widywali WS. Stanowią one podstawę wielu przesądów i przekonań religijnych. Wybierzmy się w podróż, która pomoże nam zrozumieć, dlaczego WS to nieodłączna część ludzkiego życia.

  Jesteśmy odpowiedzialni przynajmniej za niektóre doświadczane przez nas wydarzenia synchroniczne. Przy odrobinie uwagi i wyobraźni, możemy nauczyć się kreatywnie to wykorzystywać. Jesteśmy w stanie w niewielkim stopniu „manipulować” rzeczywistością, by skierować ją bliżej naszych oczekiwań. Przedstawiony tu model synchroniczności został stworzony po to, by wypełnić lukę pomiędzy rzeczywistością WS a brakiem logicznego wytłumaczenia sposobu ich działania i niepewnością, jak się wobec nich zachować. Przyjrzymy się temu, co na temat synchroniczności powiedział twórca tego terminu, Carl Jung, po czym przeanalizujmy wyniki badań w tej dziedzinie. Gdy zacząłem przygotowywać się do napisania niniejszej książki, spodziewałem się, że odnajdę odpowiednie artykuły lub prace starające się obalić tezę o istnieniu WS. Myślałem, że będzie to kontrowersyjna książka. Trafiłem na olbrzymią ilość literatury potwierdzającej istnienie WS, ale nie znalazłem niczego, co zaprzeczałoby ich istnieniu. Odkryłem jednak, że najbardziej dokuczliwą kwestią dotyczącą eksperymentów naukowych jest niemożliwość znalezienia prawdziwie losowego zdarzenia. Nawet przypadkowe liczby, potrzebne przy wszelkiego rodzaju analizach statystycznych, okazują się niezwykle trudne do wygenerowania. Niezauważane schematy pojawiają się wszędzie.
  Czytelnikom już świadomym istnienia WS przedstawiam zamieszczony tu model jako osobistą mitologię kolejnego zdumionego i rozbawionego obserwatora. Czytelnikom, którzy dopiero zaczynają przygodę z WS, oferuję paradoks i ostrzeżenie. WS to zwierciadło przystawione do umysłu obserwatora. Jeżeli nie jesteśmy świadomi lub świadomie odrzucamy ideę wydarzeń synchronicznych(WS), nasz mózg odzwierciedli to poprzez nieujawnianie nam tychże schematów. Nie widzę w tym żadnego problemu; świadomość istnienia WS nie jest niezbędna do przetrwania. Mogą one stać się wręcz niemile widzianym odwróceniem uwagi od codzienności. Jeżeli jednak zdecydujemy się na uświadomienie sobie istnienia otaczających nas WS, będziemy musieli żyć z tą wiedzą i z wydarzeniami synchronistycznymi prawdopodobnie do końca życia. Taka wiedza staje się częścią naszej tożsamości i niełatwo jest o niej zapomnieć lub ją zignorować. Gdy uświadomimy sobie, że Ziemia nie jest płaska, nie ma już powrotu. Jeżeli szukasz więc rozrywki czysto intelektualnej, przedstawiony tu model nie przypadnie ci do gustu. Jeżeli nie masz zamiaru wpatrywać się w zwierciadło ukazujące twój umysł, być może pora skierować swą uwagę gdzie indziej. Jeżeli jednak chcesz zaryzykować i rozpocząć odkrywczą podróż po WS oraz nie przeszkadza ci to, że absolutna pewność nie wchodzi tu w rachubę - zapraszam do lektury.