Wczytuję dane...
KOD: 978-83-7773-224-3
Autor: Vistara H.Haiduk
EAN: 9788377732243
Koszt wysyłki od: 9.90 PLN
Wydawca: RM

Wprowadzenie do książki

Diagnozowanie chorób z twarzy

   Odczytywanie widocznych na twarzy objawów zaburzeń narządów wewnętrznych jest określane mianem analizy twarzy lub patofizjonomiki. Człony tej drugiej nazwy pochodzą z greki: „pathos” znaczy „cierpienie”, „physis” - „ciało”, a „gnoma” to „znak”. Patofizjonomika określa więc naukę rozpoznawania na twarzy znaków, które są typowe dla danych narządów pełniących w organizmie określone funkcje. Z tych „sygnałów” można wyciągnąć wnioski o predyspozycjach (skłonnościach) do pewnych chorób, a nawet o już istniejącym schorzeniu. Metabolizm w organizmie jest bowiem starannie zaplanowany, jego elementy ściśle ze sobą połączone, praca gruczołów wydzielających hormony oraz procesy trawienne współgrają w doskonałej harmonii, tak że całość można porównać z wielkim mechanizmem zegara z setkami zazębiających się trybików: jeżeli choć jeden różni się i odstaje od innych, to dochodzi do zmian. Zmiany metabolizmu są widoczne na odpowiednich obszarach twarzy. Pojawiają się bardzo wcześnie - na długo zanim osoba dotknięta dolegliwością rzeczywiście dostrzeże fizyczne dysfunkcje.
   Patofizjonomika za podstawę swej analizy przyjmuje wygląd skóry na twarzy, którą dla potrzeb diagnostycznych dzieli na wyraźnie zdefiniowane strefy objawów. Wprawny obserwator jest w stanie natychmiast rozpoznać najmniejsze zmiany w strukturze, kolorze lub napięciu skóry i wskazać na zaledwie się rozwijające lub na już zaawansowane zaburzenia funkcjonowania organizmu.

Dlaczego twarz odzwierciedla stan narządów?

   Komórki naszego ciała są z sobą połączone całościowym systemem nerwów i naczyń. Za pomocą tej rozległej sieci, która obejmuje dwanaście głównych dróg nerwowych oraz rdzeń kręgowy, do mózgu i do poszczególnych części twarzy przekazywane są wszystkie informacje o kondycji organizmu. Słynny współczesny badacz zajmujący się patofizjonomiką, Natale Ferronato, podczas studiów nad anatomią człowieka odkrył, że pewne części twarzy są przyporządkowane określonym obszarom ciała, a za przekazywanie informacji o stanie wewnętrznych narządów są odpowiedzialne trzy główne włókna nerwowe: nerw błędny, nerw trójdzielny i nerw twarzowy.

Nerw błędny

   Nerw błędny (nervus vagus) to dziesiąty nerw czaszkowy, największy nerw układu nerwowego przywspółczulnego (parasympatycznego), czyli tej części wegetatywnego systemu nerwowego, która odpowiada za przemianę materii, regenerację oraz gromadzenie energii. Prawie we wszystkich narządach jest współodpowiedzialny za ich optymalne funkcjonowanie. W przypadku najmniejszych nawet zaburzeń nastroju to on wysyła impulsy, które przybierają postać rumieńców, bladości, gęsiej skórki lub potu. Ponieważ jest połączony z nerwem trójdzielnym i twarzowym, poszczególne zaburzenia objawiają się zmianami napięcia, koloru i struktury skóry twarzy.

Nerw trójdzielny

   Nerw trójdzielny twarzy (nervus trigemius) odpowiedzialny jest za pobudzanie szczególnie wrażliwych nerwów skóry twarzy. Przewodzi impulsy nerwu błędnego na powierzchni nosa, policzków, czoła i brody.

Nerw twarzowy

   Nerw twarzowy (nervus facialis) jest odpowiedzialny za mięśnie mimiczne twarzy, które jako jedyne w całym ciele nie są połączone z kośćmi. Oto cechy mięśni mimicznych:
poruszają skórę (a nie stawy, jak w przypadku muskulatury szkieletu),
w swej strukturze nie mają (poza kilkoma wyjątkami) powięzi, czyli błony łącznotkankowej otaczającej mięśnie.
   Te szczególne właściwości mięśni mimicznych umożliwiają odczytywanie zmian napięcia mięśni twarzy i cyrkulacji krwi na jej skórze.
  Za pośrednictwem przewodnictwa nerwowego zmiany w funkcjonowaniu pojedynczych narządów widoczne są na poszczególnych częściach twarzy jako zaczerwienienia, cienie lub zmieniające się napięcie skóry.

Stan narządów można odczytać z twarzy

   To dzięki twarzy rozpoznajemy różnych ludzi; ale twarz odzwierciedla także stan, w jakim znajduje się ciało danego człowieka, sposób jego myślenia (mentalne nastawienie) i kondycję psychiczną. Ten, kto potrafi odczytywać te znaki, może pomóc sobie i innym, na długo zanim fizyczne symptomy staną się widoczne i zaczną ujemnie oddziaływać na samopoczucie. Koniecznie jednak musi również wtedy krytycznie spojrzeć na ogólne nastawienie życiowe.
    Nie ulega wątpliwości: choroba zmienia rysy twarzy i jej wyraz. Skóra twarzy wskazuje jednak na różne zaburzenia jeszcze przed pojawieniem się choroby. Patofizjonomika wykorzystuje wiedzę o połączeniach między nerwami czaszkowymi, które utrzymują wewnętrzne organy, a nerwami, które wpływają na reakcje skóry twarzy (patrz również strona 11). Wiedza ta ukształtowała się pod wpływem wieloletnich obserwacji chorych, które doprowadziły do tego, że poszczególnym częściom twarzy udało się przyporządkować określone narządy wewnętrzne. Dalsza lektura tej książki też pewnie sprawi, że czytelnik odkryje ten lub inny objaw na swojej twarzy. Bez obaw: nawet jeśli rozpoznany znak wskazywałby na zaburzenia jakiegoś narządu, to nie oznacza to jeszcze poważnej choroby. Pewne symptomy ujawniają się na twarzy już wtedy, gdy psychiczne nastawienie osłabia funkcje danego narządu. Już nawet same emocje mogą zakłócić prawidłowe funkcjonowanie organizmu. Dopiero gdy taka psychiczna postawa będzie się utrzymywać przez dłuższy czas, może dojść do klinicznie potwierdzonych zaburzeń.

Szczegółowe Informacje

  • Autor: 

    Vistara H.Haiduk

  • Tytuł oryginału: 

    Gesichtsdiagnose: Krankheitszeichen erkennen, Beschwerden natürlich behandeln. Ganzheitlich leben

  • Liczba stron: 

    192

  • Wymiary: 

    165x235

  • Oprawa: 

    Miękka

  • ISBN: 

    978-83-7773-224-3

  • Tłumacz: 

    Anna Wajcowicz

  • Rok wydania: 

    2014

Polecamy
Klienci, którzy kupili ten produkt wybrali również...