Wprowadzenie do książki

Fizyka duszy

    Zatem czy dusza istnieje i czy może istnieć fizyka duszy? Osąd pozostawiam czytelnikom; zamierzam w tym miejscu podsumować zasady fizyki, które stopniowo doprowadziły mnie do przekonującego i w miarę kompletnego modelu duszy. Dla zabawy wykorzystam metaforę dziewięciu kocich żywotów, ale jest tu pewien haczyk. Im więcej razy żyje kot, tym bliżej mu do ostatecznej śmierci. Tutaj jest zupełnie odwrotnie. Gdy ramy fizyki ulegają rozszerzeniu i model duszy robi się coraz dokładniejszy, dusza zbliża się do nieśmiertelności. Ponadto dysponujemy wtedy coraz większą ilością danych, które można zintegrować w naszym modelu.

1. W pierwszym życiu dusza jest dualistyczna, co znaczy, że stworzona jest jako odrębny świat złożony z niematerialnej treści, a rolą fizyki jest jej negowanie. Dualistyczna dusza różni się od materii oraz od ciała materialnego i potrafi przetrwać śmierć ciała. Dualistyczna dusza jest tworem indywidualnym i odrębnym od boga (którego można postrzegać jako duszę świata lub nad-duszę, w sanskrycie paramatman), ale wiecznym tak samo jak bóg. Taka dusza umiera pod wpływem krytyki opartej na zasadach fizyki, pytań w rodzaju: „W jaki sposób niematerialna dusza może wchodzić w interakcję z ciałem materialnym bez udziału pośrednika” lub „Jak wytłumaczyć istnienie duszy z punktu widzenia zasady zachowania energii? Czy tego typu dusza wchodząca w interakcję ze światem materialnym nie zabierałaby od czasu do czasu jakiejś ilości energii z naszego świata lub nie przekazywałaby mu jej? Kolejnym cierniem w tym modelu jest następująca kwestia: jeżeli dusze są nieśmiertelne, a ich liczba pozostaje zawsze taka sama, to w jaki sposób wytłumaczyć obecną eksplozję populacji? Skąd biorą się nowe dusze?

2. W drugim modelu dusza jest materialna i rodzi się martwa; nie potrafi ona przetrwać śmierci, co oznacza, że jest epifenomenem ciała materialnego i umiera wraz z nim. Można pocieszać się jednak tym, że choć epifenomen, czyli indywidualna dusza umiera, podstawowe jej części składowe - materia w postaci atomów i cząstek elementarnych - żyją dalej i ulegają powtórnemu przetworzeniu. Tutaj fizyka ma charakter konserwatywny i niekontrowersyjny, ale z jej pomocą nie da się wyjaśnić danych dotyczących życia po śmierci i reinkarnacji.

3. W trzecim wcieleniu dusza jest tożsama ze świadomością, tą jedną jedyną, będącą podstawą istnienia. Materia to pozorne urzeczywistnienie i epifenomen tej podstawy. Materia ma więc charakter efemeryczny, pozornie pojawia się w chwili, gdy zostanie zarejestrowana w doświadczeniach istoty myślącej, po czym rozpływa się w jedności. Ciało materialne umiera, lecz dusza żyje wiecznie. W tym życiu indywidualna dusza umiera, ponieważ nigdy jej nie było; dusza zawsze ma charakter kosmiczny i nie posiada żadnych atrybutów. W tym miejscu zaczyna się fizyka duszy, złożona z fizyki kwantowej w jej interpretacji idealistycznej - założeniu, iż nielokalna i jednocząca świadomość wybiera urzeczywistnioną rzeczywistość spośród kwantowych możliwości materii.

5. ...

6. ...

7. ...

8. W ósmym życiu duszy wypełnia ona swoje monadyczne zobowiązania kreatywne zgodnie z zasadami fizyki duszy i zostaje wyzwolona z karmicznego koła. Dusza już nie ewoluuje i na tym etapie osiąga pierwszy typ nieśmiertelności jako anioł lub duch przewodnik pomagający innym duszom osiągnąć stan wyzwolenia.

9. W dziewiątym wcieleniu duszy, wcieleniu spekulatywnym, które wykracza poza obecny stan wiedzy naszej fizyki, celem duszy jest podjęcie kreatywnych prób stworzenia nieśmiertelnego ciała fizycznego (zmartwychwstanie). Dalszy rozwój fizyki duszy pozwoli nam ustalić, czy wymaga to nowego typu materii, który jest w stanie tworzyć odzwierciedlenia intelektu ponadmental-nego, czy nowego etapu rozwoju mózgu, który prowadzić będzie do tego samego.

   Na tym kończy się saga duszy, którą przedstawiłem w niniejszej książce.